Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

Welcome to Down Under!

Καλησπέρα!
Η ανάρτηση αυτή βρίσκεται εδώ και πάααααρα πολύ καιρό στο πρόχειρο του blogger. Κάποιος θα βρεθεί να πει "γιατί την ποστάρεις τώρα με αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα;". Η ανάρτηση αυτή είναι μια γλυκιά ανάμνηση που θέλω να μοιραστώ και δεν ξέρω αν θα καταφέρω να ξαναζήσω.
Λοιπόν, στην προηγούμενη ανάρτηση, σας είχα γράψει πως θα αναφερόμουν ξεχωριστά για το Νοέμβριο του 2014. Ήρθε, λοιπόν η ώρα να μάθετε και εσείς τι έγινε εκείνη την περίοδο.

Λίγο πριν τελειώσω με τη δουλειά, Ιούνιο 2014, ξεκινήσαμε την έρευνα για εισιτήρια προς Αυστραλία, για να πάμε να δούμε τον αδερφό μου. Μου βγήκαν τα μάτια στο ίντερνετ. Αντε τώρα εσύ να βρείς εισιτήριο που να είναι οικονομικό αλλά και η διάρκεια πτήσης να μην είναι πολλές ώρες. Αν ημασταν μόνο εγώ και ο άντρας μου δεν θα μας πείραζε, έλα όμως που έχουμε και το γιόκα μας και δεν έπρεπε να ταλαιπωρηθεί. Τελικά δεν άντεξα και πήγα στο ταξιδιωτικό γραφείο που δουλεύει η ξαδέρφη μου και μας βρήκε σε πολύ συμφέρουσα τιμή τα εισιτήρια με Singapore airlines μέσω Κωνσταντινούπολης.

Δεν μπορώ να πω χάρηκα μόλις τα πήρα στα χέρια μου, αλλά κάτι με έτρωγε. Τι θα γίνει αν με φωνάξουν στη δουλειά νωρίτερα;;; ( Δεν είναι ποτέ σταθερή η ημερομηνία που μας φωνάζουν). Και όπως καταλαβαίνεται με κάλεσαν αρχές Οκτώβρη να παρουσιαστώ. Ωχχχχ τι κάνω τώρα;;; Για να μην τα πολυλογώ , υπάρχει για τους αναπληρωτές που δουλεύουν στην εκπαίδευση μια τετράμηνη άδεια άνευ αποδοχών λόγω ανατροφής παιδιού και επειδή ο Λευτέρης είναι κάτω των 6 ετών έκανα αίτηση για τον ένα μήνα και μου την έδωσαν. 

Έτσι λοιπόν 2 Νοεμβρίου ξεκινήσαμε από τη Ρόδο. Μείναμε Αθήνα για ένα βράδυ και πρωί πρωί πετάξαμε για Κωνσταντινούπολη. Ευτυχώς τις βαλίτσες τις δώσαμε από Ρόδο και θα τις παραλαμβάναμε από Σύδνεϊ. Ο Λευτέρης με ξεθέωσε από Κωνσταντινούπολη- Σιγκαπούρη (πτήση 10 ώρες περίπου) και αυτό γιατί τον ξύπνησα για να φάει φαγητό (τι το ήθελα..;). Μισή ώρα πριν προσγειωθούμε τον πήρε ο ύπνος, ευτυχώς στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης τα καροτσάκια για τις βαλίτσες έχουν καθισματάκι για παιδιά και δεν χρειάστηκε να τον κουβαλάμε στα χέρια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να φτάσουμε στην έξοδο αναχώρησης για Αυστραλία κάναμε 15 λεπτά περπάτημα και πήραμε το μετρό του αεροδρομίου!!!Ο μικρός ξύπνησε πια 2 ώρες πριν φτάσουμε στο Σύδνεϊ (9 ώρες πτήση).

Χρειαστήκαμε μερικές μέρες να ξεπεράσουμε το jetlag αλλά κατά τ' άλλα περάσαμε πολύ καλά. Να σας πω τι μου έκανε εντύπωση. 1) Οδηγούν από την αριστερή πλευρά (όπως Αγγλία), στις διαβάσεις έχουν τόξο προς τα που να ελέγξεις για να περάσεις αλλά και μόλις πατήσεις το πόδι σου σε αυτές θα σταματήσουν για να περάσεις. Όπου και αν πήγαμε δεν ακούσαμε κόρνα αυτοκινήτου, και δεν είδαμε ούτε ένα μηχανάκι παρά 2 μηχανές μεγάλου κυβισμού.
2) Είναι πολύ αυστηροί στους κανονισμούς του Κ.Ο.Κ. και στις θέσεις παρκαρίσματος (δεν επιτρέπεται να πατάς τη γραμμή του πάρκινγκ).
3) Δεν βλέπεις σκουπίδια πουθενά. Κάθε σπίτι έχει 2 κάδους (ανακύκλωσης και μη), εκεί που μένει ο αδερφός μου περνάνε κάθε Πέμπτη για να τους αδειάσουν. Έχουν πολύ πράσινο και πολλά πάρκα στα οποία υπάρχουν κάδοι για τα σκουπίδια και πάνω σε αυτούς έχουν σακούλες για να πέρνουν οι άνθρωποι που βγάζουν βόλτα το σκυλάκι τους.
4) Το σχολείο που φοιτούν τα ανίψια μου. Το ωράριο τους 9 με 15.30. Δεν είχαν ποτέ μαθήματα για το σπίτι, όλα τα έκαναν εκεί. Η μεγάλη επειδή θα πήγαινε σε high school, την έστελναν μέσα σ' ένα μήνα 4 φορές στο σχολείο που θα πήγαινε για να εγκλιματιστεί.
5) Κάθε Κυριακή με ένα εισιτήριο των 2,50 AUD μπορείς να πάρεις όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς (λεωφορείο, τρένο, φέρρυ).
6) Τα super market και κάποια καταστήματα είναι ανοικτά και Κυριακή. Το συνήθες ωράριό τους 6 με 12 το  βράδυ, δεν βλέπεις ουρές στα ταμεία γιατί έχουν και τα μηχανήματα που πας μόνος, σκανάρεις τα προϊόντα, τοποθετείς σε τσάντες, πληρώνεις- πέρνεις ρέστα και φεύγεις. Τα περισσότερα από αυτά είναι σε μέσα σε mall.
7) Οι τιμές είναι σε όλα ακριβές, εκτός από τα ηλεκτρικά είδη.
8) Αν θες να βγεις για φαγητό ή ποτό, τις καθημερινές, πρέπει να ξέρεις πως γύρω στις 9 με 10 το βράδυ όλα κλείνουν και το Σαββατοκύριακο το πολύ μέχρι τις 12.

Τρεις εβδομάδες μείναμε εκεί, είδαμε συγγενείς, φίλους και να σας πω την αλήθεια μελαγχόλησα όταν γυρίσαμε. Για το κλείσιμο σας έχω λίγες από τις φωτογραφίες που βγάλαμε.